SEN BENİM MASAL PERİM

Güneşin son semâhıydı batının döngüsünde.
Zaman azalan çokluğuyla hükmediyordu yârimin ellerine.
Daralan düşlerim huduta yaklaşmıştı artık. Düşünmekten saçlarımı kaşıyordum yatağımın bir ucunda,
bir sabah geride. Kızıllık çökmüştü güne, bir umut
bekliyordum Yaradanın duasına. Çıkmaz sokaklara kilitliyordum kapılarımı, bir yol açılsın istiyordum
Kızıldenizin ortasından. Ben Musa değildim ki asamla açsaydım büyük suları. Ben acizane bir dil idim gökyüzü bulutlarında.
Yapabildiğim tek şey dua etmekti.

Birden bir kapı aralandı. Sesimin diğer ucunda beni bekleyen bir yâr vardı. İçimden sonsuza yankılanan sesimle;
"İşte sana geliyorum" demiştim.
Diğergam halimle onun sevincini, kendi sevincime değişmiştim bir anda. Vakit gece yarısıydı. Bir peygamber edâsıyla
Mirâca gitmek ne kadar mutluluğun efendisi ise,
sana gitmekte o kadar efendisiydi gönlümün. Öylesine bir yolculuktu ki bu, beni sana bağlıyordu her defasında. Nur yüzüne
dokunabilmenin verdiği sevinç gözyaşları
döküyordum yollar sana yaklaşırken. Uyku bürümüyordu gözlerimi, sen kimbilir düşlerinin tazeliğinde neler görüyordun.

Evet yaklaşıyordum, Ankara düşlerimden uzakta değildi.
Çocukluk hayali kurduğum devler ülkesi gibi görünmüyordu artık bana. Zaman avuçlarımda bir nebze daha
eriyor ve ben sana bir nefes daha yaklaşıyordum.
Şafakta hafif bir uyku tutmuştu seni
özleyen gözlerim. Tan yeri ağardı, yollar bitmişti. Yârim işte senin olduğun şehirdeydim ben. Bana o kadar yabancı
olan kentin ışıkları, önümde bir güneş gibi parlıyor ve
yol gösteriyordu kurduğum hayallere. Sokak lambalarının altından geçerken kalbim bir kelebek kadar özgür çarpıyordu.

Gün ışıdı, ayaklarım şehrin caddelerinde
volta atıyordu. Seni bekliyor, seni özlüyordum. Soğuktu sanki, benzemiyordu bizim oralara.
Ama seni düşünmenin verdiği sıcaklık içimi içten içten yakıyordu.
Nasıl ki bir yağmur yağar da toprağa, sende içime gökkuşağı kuruyordun uzun köprülerden.

Bekledim, bekledim, bekledim...
Sırtım dönük, arkamdan bir çift el uzandı dallarıma. Öylece sana baktım, sarıldım. Ağlamak gelmiyordu içimden tabuları yıkmak istercesine. Tuttum ellerinden.
İşte özlediğim, sevdiğim tarifsiz bir aşkın kucağındaydım.
O gün anladım ki ne aşk engel tanır ne de engeller aşka bent oluşturur. Seven insan her nerde olursa olsun sevdiğinin yanında olur.

Yanındaydım, mutluydum. Allahıma hamd-ü senâlar ediyordum. Biliyordum ki; O benim sesimi duymuş ve kapılarını bana açmıştı. Yârimi bana vermiş, gönlümü şen kılmıştı. Sana şükürler olsun.

Ve sen gönlümün gülü, susuz topraklarımın can suyu.
Uzakta doğupta yanında büyüdüğüm cânan. Bir inci kadar değerli, bir deniz kadar büyük. Hani insan kendi hikayesini yazar ya,
işte benim hikayemin de kahramanı sensin.
Benimle doğduğun için, hayatıma girdiğin için, kabuslarıma son verip benim masal perim olduğun için, çorak bozkırlarımdan bana yaz yağmuru olduğun için, anlatılmaz kelimelerimi dilinde bütünleştirdiğin,
yorgun bakışlarıma anlamlar kattığın için, siyahın mateminden beni söküp beyazın güzelliğini tattırdığın için,
kısacası dikeni olsa da bir gülün, o enfes kokusunu bana hissettirdiğin için teşekkürler ediyorum.

"SEni SEviyorum"